NUDNO, GŁUPIO I BEZ SENSU

- A jutro do przedszkola! Stęskniliście się?

- Taaaaaaak!

NAJMŁODSZA dostała nowe gumki do włosów. Różowe. Ale to nie są te różowe stare, tylko różowe nowe i zamierza wydać w tej sprawie stosowne oświadczenie jutro rano, przed śniadaniem, co by sobie koleżeństwo nie pomyślało, że w nowy rok ze starymi gumkami.

- A ja jutro nigdzie nie idę.- MŁODSZY zwinął się w kuleczkę.

- No co Ty? Nie byłeś w przedszkolu trzy tygodnie. Nie stęskniłeś się?

- Nie. Zostaję.

- Ale...

- W przedszkolu jest nudno, głupio, bez sensu. Nie cierpię przedszkola. Zostaję.

- Nie cierpisz?! Aż tak...

- A może nawet bardziej. 

- A dlaczego?

- Bo nie.

Wizja wtorkowego poranka... Ja z KROPKĄ na ręku po ciepłej stronie szyby i oni tam. Czerwony plecak na kółkach, podskakujący wiernie za swym właścicielem, dwa przedszkolne worki wlekące się nieco z tyłu. Małe zawirowanie przy drzwiach do samochodu, bo wojna o to kto pierwszy wsiada wciąż nie rozstrzygnięta. Macham, buziaki na pożegnanie posyłam. Światła, wycieraczki, wsteczny, koła w prawo i do przodu... Znikają. Zostajemy: ja, KROPKA, kubek kawy (bezkofeinowej, ale zawsze) i cisza. Wizja wtorkowego poranka (poniedziałek Trzej Królowie veni, vidi, vici) zaczęła się rozmazywać, zacinać, atakował ją rozczochrany wirus ZOSTAJĘ. 

O kolego! Chcesz zostać? Proszę o złożenie podania w trzech egzemplarzach. Rozpatrzymy w terminie nieco wydłużonym, wniosek odrzucimy, powołamy się na błędy proceduralne i zapisy konstytucyjne.

- Bo...?

- Nie!

- Bo...?- próbuję jeszcze raz.

- Nie!!!!!

- Ale co jest takiego nudnego, bez sensu głupiego w przedszkolu?

- Dywan, literki i pani.

- Dywan?

- Siedzimy, coś gadamy i pokazujemy. Nudy.

- Literki?

- Poznajemy, a ja już je dawno znam. Bez sensu.

- Pani?

- Krzyczy i marudzi. Głupia!

- A jeśli jutro będzie Twoja ulubiona pieczarkowa w przedszkolu?!

- Mówisz tak jakbyś nie umiała pieczarkowej ugotować.

Koniec końców ustaliliśmy, że MŁODSZY sprawdzi, czy w nowym roku przedszkolny świat nadal jest nudny, głupi i bez sensu. 

- I jak? 

- Nudno, głupio i bez sensu. Cyferka siedem. Siedem samochodów, siedem pszczółek. Nudy! Głupi dywan i bez sensu pani. 

- A jednak zmiany! Nudne literki, a nie dywan. Dywan głupi, a pani bez sensu. Zmiany, zmiany!

- To nie jest śmieszne. Jutro zostaję w domu. Sprawdziłem, nudno, głupio i bez sensu. Zostaję.

- A MŁODSZY ostatnio nie słucha. Ma w sobie tyle energii, tysiące pomysłów, rozgadany jest...

Pani zrobiła przerwę na oddech, ja już chciałam wyrazić swe zadowolenie, że się chłopak tak dobrze rozwija, że zdrowy, szczęśliwy...

- Trudno z nim wytrzymać. Gdy jeszcze inne dzieci zaczynają psocić to jest trudno. Rozumie pani?

-  To może chwilę dłużej na ogródku? Wyścigi? Zabawę w berka? Mecz piłki nożnej? 

Pani spojrzała na mnie jakoś tak... Chlapnęłam coś, gadam od rzeczy? Przepraszam, to ze zmęczenia, niewyspania, mózg mlekiem zalany, gorzej odpala...

- A w ogródku byliście?- zagaduję MŁODSZEGO w samochodzie.

- Nie.

- Na spacerze?

- Nie. Na dywanie byliśmy i przy stolikach i kilka razy w łazience.

- Jutro zostajesz w domu.

Minister mnie wsadzi do więzienia, bo obowiązek przedszkolny (A może już szkolny, bo to zerówka? Trudno. Trochę dłużej posiedzę. Będzie nudno, głupio i bez sensu, ale za to odpocznę.)

PS. Przedszkole nie jest wcale takie nudne: wczoraj Jaś wylał zupę! Przedszkole nie jest wcale takie głupie: przedszkole po prostu nie ma mózgu, ma tylko dach i to nie jego wina  (to złota myśl NAJMŁODSZEJ). Przedszkole nie jest takie bez sensu: środowy poranek z machnięciem ręką i wycieraczkami (patrz: wizja wtorku).