OBYWATELSKI OBOWIĄZEK I CIIIII...

- I na kiedy? 

- Na kiedy co?

- No termin na kiedy?- I ten wzrok, pełen wyrzutu, że jak to tak, że o czym ja sobie, że zapomniałam?!

- Wrzesień.

- A szyneczki pani nie chce? Zdrowa, dla dzidziusia... A co będzie?

- Dziecko będzie.

I znów to spojrzenie. Przede mną/we mnie/za mnie rośnie obywatel, polskie dobro narodowe, a ja... Ech... Szkoda gadać. I dobrze. Szczęśliwie udaje mi się wytrwać w ciszy, aż do wbicia PIN. Czekam, aż poprosi mnie o PESEL, ostatnie wyniki badań. Przecież to ciąża nasza/wasza/narodowa.

- Nie łatwo będzie z takim stadkiem...

Z matki wyniesiona do rangi hodowcy uciekam. Najpierw koszyk i dwie siatki, potem KROPKA i na końcu ja, o mało mnie drzwi nie ścisną.

Uciekam, a za mną:

- Pani nie dźwiga tyle... Pani się nie denerwuje... 

- Ładnie Pani z tym brzuchem... Jakby Pani arbuza połknęła... 

- No tak. Albo w Totka wygrać, albo dzieci rodzić, bo emerytury to się nie doczekamy...

Przyspieszam:

- Pani tak nie biega, bo nam obywatela uszkodzi! 

A obywatel ma potem nie płakać w kolejce do kasy, nie domagać się piersi w miejscu publicznym, nie biegać, nie hałasować, nie pytać, nie pokazywać się... Chyba, że wierszyk, piosenkę (nie głośno, nie teraz, i może inną), pani w sklepie odpowiedzieć, że trzy latka, że do przedszkola już chodzi, że bardzo się cieszy, że będzie mieć w domu małego braciszka. I już ciiiii... I do pracy. I tam też ciiiiii... I dzieci rodzić.

A bo ja książkę ciekawą czytam, swoje zdanie na temat wydarzeń na świecie mam, ale ciiii...

- A KROPKA jak się dziś czuje? Wierci się? A ja to jak rodziłam to... 

(Oszczędzę Wam, obywatele i obywatelki. Ciiiii...)