MŁODSZY, NAJMŁODSZA (I INNI) CZYTAJĄ "PRZYGODY W RAJU"

- Którą chcesz? Bo ja tę. Ty masz tę. Potem się zamienimy.

Zapytała. Zadecydowała. Zasiadła. Cała NAJMŁODSZA! 

MŁODSZY zabrał ze stołu drugą książkę, usiadł obok siostry.

- I tak tą chciałem. Jest dużo ciekawsza.

- Nie wiesz. Nie czytałeś.

- Ale się zapowiada.

- Co się zapowiada?

- Okładka! 

- Moja też się zapowiada.

Po 10 minutach...

- Skończyłam. 

- Tylko obejrzałaś obrazki.

- Wszystko już wiem.

- Nic nie wiesz. Nie przeczytałaś.

- Wszystko wiem.

- To opowiedz.

- Nie, bo nie będziesz miał niespodzianki. Sam sobie przeczytaj!

A MŁODSZY czyta. O cyrku, Cyrylu, cukierkach i pani Celinie. O ScoobyDoo..., bo ja kategorycznie odmówiłam. O tym, że nie dotyczy mieszkańców, że rondo Jana Nowaka Jez...("Mamo, nie zdążyłem. Nie mogłaś poczekać na następne zielone?!"). 

MŁODSZY czyta nową zakamarkową książkę...

(i NAJMŁODSZA też!)

"NAJLEPSI PRZYJACIELE" 

"ANIOŁY, CIASTKA I WYPADAJĄCE ZĘBY"

(seria PRZYGODY W RAJU) 

Moni Nilsson, il. Elin Lindell

(Wydawnictwo Zakamarki)

WIEK: M

ZLATKO: potargany posiadacz piłkarskich korków, którymi kiepsko się przesypuje piach, a jeszcze gorzej strzela gole. 

BEZA: anioł w szortach, miłośniczka ciastek,  właścicielka balkonu, z którego można zobaczyć cały świat.

RAJ: osiedle na przedmieściu, wysokie budynki, ciekawi sąsiedzi, kumple z podwórka, osiedlowy sklepik, w którym płacić można mleczakami i studio tatuażu.

MŁODSZY najpierw przeanalizował obkładkę, z kodem kreskowym włącznie:

- "Seria stworzona z myślą o najmłodszych samodzielnych czytelnikach." Tak tu jest napisane. Czyli co?

- Czyli... Duża czcionka, niezbyt dużo tekstu, a dużo ilustracji... I bardzo ciekawa, musi być bardzo ciekawa, żeby Ci się chciało czytać nawet jeśli jeszcze sprawia Ci to trudności.

- A już myślałem, że to taki podstępny podręcznik w kamuflażu. Uffff...

MŁODSZY zaczyna wreszcie kartkować książkę:

- Ho! Hoooo! To nie są podręcznikowe obrazki! Zobacz tutaj! I tu! Patrz, patrz! 

- Ma dwa różne buty! A ja mam szczękę sztuczną!

- A dlaczego to nie są podręcznikowe obrazki?- pytam,... że niby nie wiem. Patrzę na tatuaże, sztuczną szczękę, spluwającego Anioła, obwisłe portki...

- Bo w podręczniku jak pies to musi być na przykład pies pod parasolem, żeby było dużo "p" i nie może być obok napisów z literką inną, żeby się nie mieszało. Jak "p" to "p" a pies sikający to nie "p".

Że niby wiedziałam...

- Przeczytasz mi to?

- Przeczytam. Trudne słowo?

- Nie. Za wolno czytam. Zobacz. Krew mu leci, a tu leży i się nie rusza. Straszne.

- Ale przecież nic mu nie będzie. Oglądałeś następne strony.

- Następne to następne. A teraz jest teraz. Przeczytaj. Tak szybciutko. 

Wieczorem szukałam książek w pokoju MŁODSZEGO, w pokoju NAJMŁODSZEJ, w łazience, jadalni, w tornistrze...

- STARSZY, nie widziałeś może...

- Zaraz skończę. Super książki. To znaczy... dla MŁODSZEGO super. A wiesz, że to ta od Tsatsikiego?

- Wiem. Moni Nilsson.

- Ja to do nazwisk nie mam pamięci, ale Tsatsiki to jest mega, super do kwadratu!

- A wiesz, że czytanie zwiększa znacząco zasób słownictwa?

- Ja zasób mam, tylko się nim nie chwalę. Spadam do siebie. Zaraz Ci przyniosę książki. 

- Super...

- Mamo, co tu jest napisane?

- Olśniewający.

- O rany! To nie można było napisać "super"?

- Nie wszystko może być super. 

- Oczywiście, że nie. Jest "super", "tak sobie" albo "do kitu"!